مطالعات متعدد حاکی از ارتباط طول عمر با ضریب هوشی دارد .

مطالعات  متعدد نشان داده‌اند که احتمال زنده ماندن افراد باهوش تا سنین کهنسالی بسیار زیاد است. برای مثال براساس نتایج مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۱ روی افراد متولد اسکاتلند انجام گرفته، هرچه امتیاز تست هوش افراد در سن یازده‌سالگی بیشتر بوده،‌ احتمال اینکه تا سن ۷۶ سالگی عمر کرده‌باشند نیز بیشتر بوده‌است. در سال ۲۰۰۷ نیز نتایج مطالعه‌ای دیگر نشان داد طول عمر برندگان نوبل کمی بیشتر از افرادی است که نزدیک‌ترین رتبه علمی را به آنها دارند. محققان به این نتیجه رسیدند که جایزه نقدی دلیل طول عمر بیشتر برندگان نوبل نبوده، بلکه بهبود جایگاه اجتماعی به واسطه دریافت این جایزه عامل طول عمر آنها بوده‌است.

محققان مدرسه اقتصاد و علوم سیاسی لندن (LSE) در تحقیقات خود بر روی دوقلوها دریافتند در ۹۵ درصد موارد ارتباط بین هوش و طول عمر، ژنتیکی است.در این مطالعه، نتایج سه مطالعه مختلف بر روی دوقلوها از کشورهای سوئد، آمریکا و دانمارک که بهره هوشی (IQ) و زمان مرگ آنها مشخص شده بود، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. دوقلوهای همسان و غیرهمسان از لحاظ ژنتیکی با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند که این مسأله به تعیین تأثیرات عوامل محیطی مانند مسکن، تحصیل و تغذیه در دوره کودکی کمک کرد.تجزیه و تحلیل اطلاعات دوقلوها نشان داد، قل باهوش‌تر- نسبت به قل دیگر با هوش کمتر- از طول عمر بیشتری برخوردار بود و این مسأله در دوقلوهای غیرهمسان بیش از دوقلوهای همسان دیده می‌شود.«روزالیند آردن»، از محققان حاضر در این مطالعه تأکید کرد: «کودکانی که نمرات بالاتری در آزمون بهره هوشی (IQ) کسب می‌کنند، یا بعنوان مثال کارمندان ارشد بخش عمران، مستعد داشتن عمر طولانی‌تری هستند؛ اما چرایی این مسأله تاکنون مشخص نشده بود.»این نشان داد ارتباط بین هوش و طول عمر بیشتر ژنتیکی است. می‌توان گفت که داشتن هوش بالاتر، نقش مهمی در داشتن یک شغل رده بالا ایفا می‌کند و ارتباط بین شغل رده بالا و طول عمر، درنتیجه عملکرد ژن‌ها است.به گفته «آردن»، احتمالا افرادی که ژن‌های آنها باعث افزایش هوش شان شده‌ است، دارای ژن‌هایی هستند که آنها را از لحاظ بدنی سالم‌تر نگه می‌دارند؛ یا هوش و طول عمر هردو به جهش حساس هستند و افراد با جهش ژنتیکی کمتر، هم باهوش‌تر هستند هم از طول عمر بیشتری برخوردارند.

در تحقیق دیگریی محققان اسکاتلندی داده های حدود ۶۶ هزار فرد متولدشده در اسکاتلند در سال ۱۹۳۶ را که در سن ۱۱ سالگی تست IQ داده بودند بررسی کردند و آنها را تا سن ۷۹ سالگی یا تا مرگ تحت نظر داشتند.ایشان دریافتند کودکان دارای IQ بالاتر در مقایسه با همسن و سال های کم هوش تر خود، عمر طولانی تری داشتند.در این پژوهش مشخص گردید نمره بالاتر در تست IQ در دوره کودکی با ۲۸ درصد کاهش ریسک مرگ به دلیل بیماری تنفسی، ۲۵ درصد کاهش خطر مرگ به دلیل بیماری قلبی و ۲۴ درصد کاهش ریسک مرگ ناشی از سکته مرتبط بود.همچنین آنها دریافتند IQ بالاتر در دوره کودکی ارتباط چشمگیری با کاهش خطر مرگ به دلیل جراحت، سرطان های مرتبط با سیگار کشیدن (بخصوص ریه و معده)، بیماری گوارشی و زوال عقل داشت.