این بیماری نوعی اختلال حرکتی عصبی و اختلال خواب شایع است که در ۱۰ درصد بزرگسالان دیده شده و در زنان شایع‌تر است. این نشانگان درواقع نوعی اختلال در سیستم مغز و اعصاب بوده و برای ابتلا به آن استعداد ژنتیکی لازم است . ممکن است نشانگان پاهای بیقرار یک اختلال اولیه بوده؛ یا ثانویه به کمبود آهن، بارداری، نارسایی کلیه، استفاده از داروهای خاص یا آسیب طناب نخاعی باشد.
پاتوفیزیولوژی
تحقیقات نشان داده است اختلالاتی در کارکرد دوپامین و آهن در دستگاه عصبی مرکزی مبتلایان به نشانگان پاهای بیقرار وجود دارد. در دو مطالعه، تشدید تغییرات ریتم شبانه‌روزی در فعالیت دوپامین مشاهده شده و میزان آهن در جسم سیاه و پوتامن در این بیماران کمتر از بیماران شاهد بود. سطح فریتین در مایع مغزی–نخاعی این بیماران به طور معنی‌دار کمتربود، هرچند سطوح سرمی بین دو گروه یکسان بود. علاوه بر این، ذخایر آهن در سرم خون با شدت بیماری ارتباط معکوس دارد.
ارزیابی بالینی وعلائم
تشخیص نشانگان پاهای بیقرار، بالینی است. شرح حال اطلاعات مفیدی مانند تواتر و شدت علایم ، درمان‌های قبلی برای این بیماری ،داروهای فعلی ، تاریخچه خانوادگی ، استفاده از کافئین، الکل یا تنباکو بدست می آید .بررسی های آزمایشگاهی اولیه شامل بررسی‌های متابولیک پایه و اندازه گیری سطح فریتین است.تشخیص نشانگان پاهای بیقرار در کودکانهمانند بزرگسالان است . علاوه بر این، ممکن است کودک با زبان خود علایمیرا توصیف کند که بیان گر ناراحتی در پاها بوده ، یا اختلال خواب، یا یک والد یاخواهر و برادر مبتلا داشته باشد.افراد مبتلا بسختی می توانند مشکل حسی مبهم در عمق پاهای خود را توصیف کنند. این بیماران نیاز مبرمی به حرکت دادن پاهایشان دارند. احساس کشیدگی، سوزش، گزگز، احساس کاذب حرکت مایع یا حرکت مورچه در ساق پاها مواردی هستند که بیماران ذکر می کنند. علائم با حرکت دادن پاها بهتر و موقع استراحت بدتر می شوند. این علائم بهخصوص در شب آزار دهنده بوده و ممکن است سبب تاخیر در شروع خواب شوند و یا بیماران را مکررا از خواب بیدار کنند .همچنین اوج علائم عصرها و شبهاست.
پیش‌آگهی
نشانگان پاهای بیقرار سیر متغیری دارد، اما معمولا علایم آن با افزایش سن پیشرفت می‌کند. ممکن است در برخی افراد برای مدتی علایم به طور خود‌به‌خود برطرف شود، اما معمولا علایم عود می‌کند. در نوع ثانویه به بیماری زمینه‌ای، در صورت درمان بیماری زمینه‌ای ممکن است علایم بهبود یافته یا برطرف
درمان بیماری
۱- درمان بیماری های زمینه ای : اگر نشانگان پاهای بیقرار، ثانویه به بیماری زمینه‌ای دیگر باشد،درمان آن بیماری توسط پزشک می‌تواند سبب بهبود یا برطرف‌شدن علایم شود.
۲- داروها: البته تمامی بیماران مبتلا به نشانگان پاهای بیقرار برای درمان علایم خود به دارو نیازندارند.دسته‌‌های دارویی مختلفی توسط پزشک تجویز می شوند و علایم این بیماری را بهبود می‌دهند . داروهایی که اثر شبیه دوپامین دارند ، درمان اولیه برای نشانگان پاهای بیقرار متوسطتا شدید هستند. سایر داروهایی که ممکن است موثر باشند عبارتند از گاباپنتین،کاربی‌دوپا / لووودوپا، اوپیوییدها و بنزودیازپین‌ها.
برخی افراد ممکن است بهبیش از یک دسته دارویی نیاز داشته باشند.گاهی با این داروها علائم زودتر در عصر رخ می دهند و شدیدتر می شوند و در این صورت بایستی پزشک خود را مطلع سازید تا میزان یا زمان یا نوع دارو را عوض کند.
۳- عوامل مرتبط با شیوه زندگی: محدودکردن مصرف کافئین، الکل و تنباکو ممکن است سبب بهبودعلایم شود. فعالیت‌هایی که سبب تحریک قوای ذهنی می‌شود نیز ممکن است علایم را بهبود بخشد. در یک تحقیق مشخص شد که شیوع بیماری در افراد بی‌تحرک و دارای اضافه وزن بیشتر است. یک کارآزمایی کوچک تصادفی‌شده شاهددار با ۲۳ بیمار نشان داد که علایم با استفاده از برنامه‌های ورزشی مشتمل بر آموزش شروع به خواب رفتن مشکل است، این داروها می‌تواند مفید باشد.
منابع:
http://www.rls.org/
http://www.medicinenet.com/restless_…me/article.htm
http://www.emedicinehealth.com/restl…article_em.htm
http://www.mayoclinic.com/health/res…ndrome/DS00191
http://en.wikipedia.org/wiki/Restless_legs_syndromeh
