لکنت اختلال گفتاری است که در جریان طبیعی گفتار، وقفه‌ای ناگهانی و غیر طبیعی به دلیل تکرار صداها، هجا و عبارات، کشیده گویی، میان اندازی یا قفل شدن دهانی ایجاد می‌شود و با رفتارهای اضافه‌ای مثل پا زدن به زمین، پایین انداختن سر، حرکت دادن دست، سر، صورت و چشم‌ها همراه است.
علت لکنت ناشناخته است، شیوع لکنت یک درصد تخمین زده شده و شیوع آن در مردان نسبت به زنان نیز بیشتر است، تقریباً به ازای هر سه مرد یک زن به این اختلال دچار می‌شود و شیوع آن در کودکی بیشتر است.
درمان لکنت یک پروسه و روند درمان طولانی مدت است و در طی دوره درمان، همکاری و میزان انگیزه فرد دارای لکنت و خانواده وی در روند درمان خیلی موثر است پس از آن جایی که لکنت سالیان متمادی همراه فرد بوده مسلماً به سرعت قابل درمان نیست. رعایت نکات ذیل توسط افراد دارای لکنت می‌تواند، در کاهش لکنت و درمان آن موثر باشد.
تماس چشمی
حفظ تماس چشمی هنگام صحبت با دیگران، علاوه بر کمک به وضوح بیشتر گفتار شما، باعث اعتماد به نفس بیشتر خواهد شد.
حفظ آرامش در هنگام صحبت
لازم نیست برای گفتار روان و اثبات عدم مشکل ناروانی گفتار به خودتان فشار مضاعفی وارد کنید، تمرین ریلکسیشن می تواند در این زمینه راهگشا باشد، افراد دارای لکنت باید ضمن پذیرش مشکل خود، با حفظ آرامش و بدون هر گونه تقلا و فشاری، صحبت کنند.
گفتار با اطمینان
افراد دارای لکنت نباید اجازه دهند لکنت گفتارشان را تحت تاثیر قرار دهد، با اطمینان خاطر صحبت کنید و لکنت نباید باعث شود، فرد دچار مشکل شود، سعی کنید با حفظ آرامش و اطمینان به گفتار خود ادامه دهید و گیرها و تکرارها نباید اثری بر اعتماد به نفس و اطمینان شما داشته باشند.
غنی سازی مهارت‌های زبانی می‌تواند باعث افزایش اعتماد به نفس شود، این افراد باید همه هجاها و کلمات را با اطمینان و جدیت بیان کنند و واهمه‌ای از بیان آنها نداشته باشند.
برخی افراد دارای لکنتی نسبت به برخی هجاها و کلمات حساس هستند و به نوعی شرطی شده‌اند، این افراد گمان می‌کنند بیان برخی کلمات و هجاها باعث تشدید لکنت شان می‌شود. با حسایت زدایی می‌توان بر این مشکل فائق شد.
