جنس کیف :
باید جنس کیف مدرسه و لوازم‌التحریر دانش‌آموزان تا حد ممکن از انواع سبک انتخاب شوند تا حجم زیاد و وزن سنگین آن آزار دهنده نبوده و کمترین وزن را به بدن دانش‌آموز وارد کند؛ چراکه دانش‌آموزان در سن رشد هستند و تحمیل وزن سنگین به بدن در این سن آسیب‌های اسکلتی را به دنبال دارد. به همین دلیل وزن کوله پشتی مناسب برای کودکان حداکثر معادل حدود ۱۵ درصد وزن‌شان است .استفاده از کیف‌های کوله پشتی را مناسب‌تر از انواع دستی و بندی آن عنوان کرد و گفت: نحوه تنظیم دو بند کوله پشتی باید طوری باشد که وزن کیف در ناحیه پشت و میان دو کتف قرار گیرد. همچنین بندهای کوله‌پشتی‌ها نباید آنقدر بلند باشند که روی ناحیه لگن و کمر قرار گیرند. از طرف دیگر کوله پشتی‌های یک طرفه مناسب نبوده و غیراستاندارد هستند؛ چرا که برای حمل آن، فرد ناچار است به یک طرف متمایل می‌شود.
استفاده مناسب از کیف :
کیف‌های بنددار یا کیف‌های دستی به طور متناوب با دست یا شانه چپ و راست حمل شوند تا وزن کیف به طور متناسب در هر دو طرف بدن تقسیم شود. عادت کردن به حمل کیف با یک دست یا یک طرف بدن، می‌تواند زوایای کمی از کج شدن ستون فقرات، افتادگی شانه و عوارضی از این قبیل را در دانش‌آموزان به دنبال داشته باشد. تحمیل وزن زیاد به بدن دانش‌آموزانمسبب آسیب به مفاصل است. وزن نامناسب کیف‌ها در دراز مدت در بدن دانش‌آموزان، افتادگی شانه به یک طرف یا حتی انحراف ستون فقرات، افزایش قوس کمر و بدشکلی در ستون فقرات را به دنبال دارد.
کفش :
کفش‌های اسپورت مخصوص پیاده‌روی برای استفاده دانش‌آموزان در مدارس مناسب است. کفش مدارس باید راحت باشد. بنابراین کفش‌های پاشنه‌دار برای مدارس مناسب نیستند. بهتر است کفش مدارس حداکثر دو تا سه سانتی‌متر پاشنه پهن داشته و جنس کف کفش نیز از اسفنج فشرده و تا حدی قابل انعطاف باشد.کفش‌های بندی با پنجه پهن نیز مناسب است : به منظور تحمل فشارهای کف زمین و عدم انتقال آن به پا، جنس کف کفش‌ها نباید بیش از حد نازک و انعطاف پذیر باشد؛ چرا که کفش‌های دارای کف نازک درد و ناراحتی در پا را سبب می‌شوند. همچنین کف کفش‌ها نباید بیش از حد محکم و سنگین باشد.
عوارض ناشی از حمل روزانه کیف‌های سنگین و نشستن‌های نادرست، با اصلاح عادت‌ها و ورزش تا حدودی برطرف می‌شود. اما توصیه می‌شود که برنامه مدارس طوری تنظیم شود که دانش آموزان مجبور نباشند در طول روز وزن زیادی را حمل کند
نحوه نشستن دانش‌آموزان بویژه در طولانی مدت باید به شیوه‌ای صحیح باشد تا به سیستم اسکلتی آسیب نرسیده و فرصت رشد مناسب به دانش‌آموز داده شود. دانش‌آموز در صورتی می‌تواند به روشی صحیح و استاندارد بنشیند که از میز و نیمکت‌های استاندارد استفاده شود. میز و نیمکت‌های مورد استفاده در مدارس باید متناسب با قد و قواره دانش‌آموز باشد؛ چرا که عمده اشتباه نشستن‌ها هنگام خواندن و نوشتن به دلیل نامناسب بودن اندازه میز و نیمکت‌هاست و دانش‌آموز برای انطباق خود با میز ناچار قوز کرده و یا به یک سمت متمایل می‌شود.
ارتفاع صندلی نیمکت باید به اندازه‌ای باشد که با چسباندن بازو به کنار تنه و خم کردن ۹۰ درجه‌ای آرنج، دست همسطح نیمکت باشد. همچنین ارتفاع صندلی باید به میزانی باشد که زمانی که فرد تا آخرین قسمت نشیمنگاه روی آن قرار گرفت، پاها به راحتی روی زمین قرار گیرند.
باید میز و نیمکت‌ها این قابلیت را داشته باشند که دانش‌آموز بتواند موقعیت خود را جابجا کرده و یا تغییر دهد. میز و نیمکت‌های نامناسب و به دنبال آن حالت‌های نادرست نشستن می‌تواند در درازمدت، افزایش قوز پشتی، مشکلات عضلانی و اسکلتی را در ستون فقرات، کمر، پشت و گردن و گاها مشکلات جدی را به دنبال داشته باشد.
